Opasnost od povratka na osnovna podešavanja
PIŠE: Radoje Cerović, psiholog, komunikolog, poslovni konsultant
Pandemijska prijetnja radikalno je izmijenila naše živote i proizvela talas hroničnog stresa i neizvjesnosti, pa zato i porasta psihičke i emocionalne patnje.
Očekivano je da stres, a pogotovu ovaj hronični, iz kojeg ne možemo tek tako da pobjegnemo, koristeći prirodne „bori se ili bježi“ instinkte, narušava svaku mentalnu i emocionalnu ravnotežu. A Homo Sapiens je po osnovnim podešavanjima nasilna, hijerahijska i vrlo iracionalna vrsta. Prosocijalne tendencije, empatija, prihvatanje razlika i sl. tekovine su mirnodopskih i ekonomski i epidemiološki stabilnih uslova. A, oni su prisutni od skoro i u veoma ograničenim geografskim okvirima razvijenog svijeta.
Šta možemo očekivati? Ukazaću na neke manje očigledne implikacije, iako su mnogi procesi i faktori u igri, a predviđanja su nezahvalan zanat.
1. Procvat teorija zavjere
Nije slučajno što su teorije zavjere eksplodirale i došle do neslućenih nivoa bizarnosti i besmisla, poput Q Anona. Koliko god bile radikalne i apsurdne, one predstavljaju jednu vrstu umirujuće dimenzije za one koji su poznavaoci „tajnog znanja“. Daje utisak da će se, u sveopštoj neizvjesnosti, „inicirani“ ipak bolje snaći od onih drugih koji nijesu upoznati sa „tajnim istinama“ i koji odbijaju da „otvore oči“. Sljedbenici u toj situaciji imaju dva benefita – međusobno uvezivanje u ravnopravne i bliske grupe u kojima se osjeća zaštita i sigurnost, ali i osjećaj da su u posjedu tajni koje će ih u odsudnom trenutku „spasiti“ ili im makar pomoći da znaju šta im je činjeti.
Uz sve to, trend socijalnog i ekonomskog porasta nejednakosti ojačava paranoju i nepovjerenje, pa i sve veći stepen prihvatanja teorija zavjere.
2. Porast ksenofobije i nacionalizma
Ksenofobija je dijelom instinktivni mehanizam odbrane od različitosti. Kroz vjekove se održala jer je imao svoju biološku svrhu. Ksenofobija je Behavioral immunity odnosno jedan od sistema zaštite od infekcija koje dolaze iz daleka, pa su nepoznate našem imunom sistemu. Prirodno izolovane zajednice, poput pacifičkih ostrva, pokazale su u kontaktu sa evropskim kolonizatorima ekstremnu otvorenost i visok nivo povjerenja. Njihovi instinktivni i kulturni šabloni nijesu podešeni na strah i nepovjerenje ka strancima. A u gusto naseljenoj Evropi, ksenofobija je smanjivala kontakt sa patogenima koje imunitet lokalne zajednice ne poznaje. Evolutivna psihologija zato pretpostavlja da bi globalne infekcije mogle da dovedu do velikog porasta ksenofobije, rasizma, nacionalizma, vjerske i kulturne diskriminacije i mržnje.
Jasno je da se radi o anahronim instinktima, automatskim radnjama koje su izgubile smisao, i koje promaljaju glavu kroz vjekove ljudske evolutivne istorije i dovode do iracionalnog ponašanja, identitetskih i vjerskih sukoba, u najgorem bi mogle dovesti do genocida…
3. Povratak religijskim učenjima i antiseksualnom moralizmu
Aktuelna situacija je mješavina straha od virusa, imovinske neizvjesnosti, ekonomske i socijalne nejednakosti. Tu je i strah od imigracije, odnosno miješanja zajednica i kulturnih sistema. Sve to pogoduje jačanju instinktivne potrebe za identifikacijom sa vjerskim ili nacionalnim identitetom (osjećaj povezanosti kojim se borimo protiv straha). Stres dovodi do pojednostavljenog i magijskog mišljenja, udaljavanja od nauke i sekularizma i priklanjanja tzv „eskatološkim“ vjerskim učenjima tj. onima koji se bave predviđanjima kraja svijeta.
Restriktivni odnos prema svakoj formi hedonizma, a posebno prema seksualnosti je još jedan od očekivanih efekata. Smanjenje seksualne aktivnosti dolazi ne samo od smanjenog socijalnog kontakta, već i usljed povećanja antihedonističkog i moralističkog razmišljanja. Favorizuje se traženja žrtvenog jarca odnosno krivca za nevolje, ali i samožrtvovanje i asketizam.
Za razliku od Zapadne Evrope, veliko je pitanje da li je taj atavistički i stresom potpomognuti sistem razmišljanja i instinktivnog djelovanja, ikada istinski napuštao naš region.
Da sve ovo ne bi djelovalo kao apokaliptični scenario, napominjem da su post-pandemijski periodi kroz istoriju bili periodi velikog napretka i blagostanja. Pandemije su dovodile do drastičnog pada realnih i percipiranih socijalnih razlika, te zato oslobađale demokratske i kreativne potencijale društva. Nijesmo sigurni da će se tako što dogoditi, ali svakako ćemo prisustvati jedinstvenom psiho-socijalnom eksperimentu.
IZVOR: Okruženje.net